Coś innego.

Mówi się, że czas leczy rany. Nie prawda. Nie ma go od ponad trzech lat, a ja i tak nie mogę powstrzymać łez, gdy tylko o nim wspomnę. To cały czas boli. Nadal. Już mnie to zaczyna męczyć, ale... Boję się, że jak przestanę to robić, jak przestanę wspominać z bólem, to go zapomnę. A ja tego nie chcę. Cały czas się zastanawiam, dlaczego wtedy z nim nie podjęłam tej decyzji. Dlaczego on mnie nie wziął ze sobą. Żyć bez niego, to jak żyć bez jedzenia. Można żyć, ale tylko do pewnego czasu. Mój się chyba kończy.
Kolejne łzy. Nie mogę ich powstrzymać. Lecą mimo mojej woli. Samoistnie. Już się do tego przyzwyczaiły.
Trzy lata. Tyle minęło od mojej ostatniej walki. Tyle minęło od momentu, gdy rzuciłam wszystko- brata, przyjaciół, swoje dotychczasowe życie, aby podążać jego ścieżkami. Aby poczuć, że jest tutaj przy mnie. Jak nie materialnie, fizycznie to duchowo.
Ale czuję go tylko czasem. Gdy nie mam już na nic siły. W momentach, gdy miałam wszystkiego dosyć. Gdy byłam o krok od podejścia do jakiegokolwiek klifu i skoczenia z niego. Nie było to często. Zdarzyło się może z pięć razy. Tyle razy go poczułam. Tyle razy wiedziałam, że on jest tutaj, ze mną. Że mnie chroni.
Niby pocieszające, ale wolałabym, by był tutaj koło mnie. By się wtedy nie poświęcił i został. Z nami. Wtedy moje życie byłoby inne. Wróciłabym z nim do domu. Bylibyśmy razem. A tak to? Trzy lata wędrówki po całym świecie i żadnych widocznych skutków.
Nadal nie mogę przestać płakać, gdy tylko o nim wspomnę.
Nadal nie mogę walczyć, ponieważ przypomina mi się on.
Mimo przebywania w miejscach, w jakich bywał, nadal nie mogę go czuć. Nie licząc tych kilku wyjątków.
Nic nie wskórałam. Jestem przegrana na każdym froncie.
Najlepsza wojowniczka. Kilka lat temu.
Najlepsza siostra. Dawno przestałam nią być.
Najlepsza przyjaciółka. Nią to ja chyba nigdy nie byłam.
Jestem bezużyteczna. Nie mam przed sobą przyszłości. Więc dlaczego by tego nie skończyć? Odpowiedź prosta. Nadal nie jestem pewna w 100 %, że on nie żyje. Może i zniknął, przekazując swoją moc, ale...
W sercu, tak na samym dole mam przeczucie, że on może jednak, jakimś cudem jeszcze żyje. Gdzieś daleko, gdzie normalny człowiek oraz trochę szalony nie wejdzie. Może czeka na mnie. Może ma nadzieję, że przybędę. Wiem, że dostałam ten cholerny list. Wiem, co on w nim napisał. Wiem, że prosił, bym żyła dalej.
Ale moje przeczucia zawsze się sprawdzały. I teraz miałam nadzieję na setną powtórkę.
Tak, to nie jest normalne. Jednak...
Boże, dlaczego mi go zabrałeś!? Jak ja mam bez niego żyć! Nie mogę, nie potrafię. Za cokolwiek się zabiorę, to wychodzi mi kicha. Miałam kilku wojowników, z którymi mogłam się zmierzyć i chciałam, naprawdę, z całego serca. Jednak gdy tylko spoglądałam na nią... Nie potrafiłam nawet zacząć. Uginały mi się kolana i zaczynałam płakać. Legenda zakończyła się inaczej. A mieli oboje zginąć razem, nie oddzielnie umierać. Na tym polegał fenomen tej historii. Miłość zakończona niczym Romea i Julii, jednak legenda się nie wypełni. Przynajmniej nie z udziałem naszej dwójki. Ktoś inny widać został do tego powołany.
Po kolej wpadce z płaczem w momencie, gdy miałam zamiar walczyć, schowałam moją przyjaciółkę głęboko w plecaku i nie wyjmuję jej już drugi rok. Nie pamiętam jak wygląda, jak walczy. Totalna pustka.
Chciałabym w końcu to zakończyć. Na zawsze. Jednak on mi mówi nadal zostań i szukaj. Szukaj mnie złudnie. Przynajmniej masz zajęcie.
Przynajmniej...
Powinnam wstać, otrzepać spodnie i wyjść na arenę. Pokazać, że nadal jestem mistrzynią. Że nadal się liczę.
Powinnam powrócić do brata, który prawdopodobnie już swoje chore ambicje dawno schował. Który może na mnie czeka, tak jak ja czekałam na niego niejednokrotnie.
Powinnam wrócić do przyjaciół, których tak dawno nie widziałam. Na nowo się w nich zanurzyć, na nowo poznać. Na nowo stać się jednością z nimi.
Powinnam wrócić do codziennego, zwyczajnego życia. Ze zwyczajnymi problemami, troskami, przeczuciami.
Tak... Wiele rzeczy powinnam. Tak wiele.
Doszłam do jaskini. Faktycznie dobrze ukryta. W jego stylu. Wchodzę do środka. Wielka przestrzeń. Jednak wcale nie pusta. Koce, poduszki, jedzenie, jakieś papiery walają się na zimnym podłożu skały. Podchodzę bliżej i przypatruję się kartkom, których jest całkiem duża kupka. Niektóre są poukładane, a niektóre kompletnie porozwalane. Przeglądam je pośpiesznie. Nic ciekawego.
Rzucam kartki na bok. Ponownie się rozglądam po wnętrzu jaskini. I nagle doznaję olśnienia. Biurko. Od razu podbiegłam do niego. Na wierzchu zobaczyłam zeszyt. Otworzyłam go. Jego dziennik.

12.05.
Oni walczą. Hmm... To bardzo ciekawe. Te całe zawody. Moim zdaniem jest to idiotyczne. Mistrzem zostanie ten, który pokona mnie. W końcu jestem najsilniejszy. Ale trzeba jeszcze poćwiczyć. Ta straszliwa moc nie może ponownie wrócić. O nie. Już raz się poniżyłem. Drugi raz tego błędu nie popełnię. 

06.06.
Ćwiczenia powodują, że jestem coraz silniejszy. Niestety, nigdy nie osiągnę 100 % mocy bez niej. Jesteśmy jednością podzieloną na pół. Co za idiotyczne. Powinniśmy być albo razem, albo oddzielnie. Powinna tu być logika. Ale logiki jakoś nie znajduję w tej sytuacji.

03.07.
Mam im pomóc. A raczej temu białowłosemu wojownikowi. Hmm... Faktycznie, to w pewnym sensie moja wina. Tamta walka... Mroczna moc nadal istnieje i trzeba ją z niego wykorzenić. Inaczej zrobi krzywdę sobie i innym. Nie mogę uwierzyć w to co robię. Ja, ten który bratał się ze złem, ze surowym jej stanem, zamieniam się jakiego trenera. Żałosne. Tak się właśnie czuję. Jednak pomogę. Bo ta moc powinna siedzieć ukryta. 

Czytam jego przemyślenia dalej i jestem coraz bardziej zdziwiona. Jak on się zmieniał. Nie sądziłam, że aż tak ciężko pracował, aby wyrwać się z pod wpływu mrocznej mocy. A jednak. Jest mi wstyd. Ja sobie poradziłam bez tak wielkiego wysiłku. Widać, jaka jestem słaba.
Ocieram łzę, która jakimś sposobem wyszła z mojego oka i ponownie zaczynam czytać. Tym razem jednak przewracam do przodu o kilkanaście kartek.

09.03.
On powrócił. Jak on w ogóle mógł przeżyć! Nie powinien już żyć. Robi wszystko, aby zniszczyć życie innym. Nie pozwolę na to. Mną dyrygował i naraził moje życie, ale inni na to nie zasługują. Niech ja go tylko dopadnę. Tym razem nie przeżyje starcia ze mną.

10.04.
Mimo że widziałem ją wielokrotnie, to za każdym razem wydaje mi się piękniejsza. Dziwne to jest, to fakt. Ja, który nie powinien patrzeć na takie rzeczy, patrzę. Chore to. Ale taka jest prawda. Kto wie, może faktycznie ta legenda, o której nawija, gdy się widzimy jest prawdą? Muszę przyznać jej rację, że gdy zaczynam walczyć a ona się dołącza, jestem silniejszy. Jak wcześniej napisałem, mogę osiągnąć 100 % mocy tylko wtedy, jak ona będzie koło mnie, ze mną, przy mnie. Boże, co ja piszę. Fakt, jak byłem mały, to mi się podobała, ale teraz...

21.04.
Mały mówi mi, że ona bardzo często się o mnie martwi. Podobno próbuje to ukryć, ale od momentu, gdy zaczął ze mną przebywać uważniej przygląda się jej reakcji na wzmiankę o mnie. Muszę przyznać, że podoba mi się to. Widać faktycznie coś do mnie czuje. Pochlebia mi to. Ja chyba też zaczynam coś czuć. A może po prostu uczucia zaczynają na nowo się odzywać? Jak tak sobie teraz siedzę i myślę o niej, to tak mi jakoś cieplej w klatce piersiowej. Milej. Gdy na nią patrzę, a miałem tak nawet gdy byłem pod wpływem mrocznej mocy, to wiem, że nie ma ładniejszej od niej dziewczyny. Jak zobaczyłem ją w tym lesie rok temu we Włoszech, jak na mnie patrzyła... Głupku, chyba faktycznie jesteś zakochany. Jak to się w ogóle stało? Sam nie wiem. Ale czuje, jakbym mógł oddać nawet za nią życie. Powalony jestem, faktycznie. Na całego. Ach facet... 

15.05.
Nie wiem czemu, ale czuje, że niedługo rozegram swoją ostatnią walkę. Że prawdopodobnie nie przeżyję z nim starcia. Trochę mnie to dołuje. Nie powiedziałem jej, że ją kocham. Nie spędziliśmy ze sobą wystarczająco dużo czasu. Byliśmy razem tylko w dzieciństwie. A teraz, gdy jestem pewny co do niej czuję, prawdopodobnie zginę. Żałosne. Tak samo jak ja. No cóż. Chyba napiszę do niej list. Wiem, że to bardzo mało, jednak... Na więcej mnie nie stać. Mimo wszelkich starań. Może uda mi się powiedzieć jej to. Może się na to zdobędę. Może... Czas pokaże. Będzie jak będzie. Chociaż naprawdę żałuję, że wcześniej nie wiedziałem, co czuję do niej. To niesamowita dziewczyna, którą wpędziłem w mroczną moc, której zniszczyłem karierę. Mam nadzieję, że mi to wybaczy. Napiszę do niej list i powiem małemu, w razie gdy ja tego nie zrobię, by powiedział jej, że ją kochałem. Naprawdę. 

Cholera, gdzie ja mam te pieprzone chusteczki? Prawie nic nie widzę.
W końcu je znalazłam. Usiadłam na jego krześle, gdzie to wszystko pisał i spróbowałam złapać oddech. Kochał mnie. Naprawdę. To znaczy wiem o tym, bo powiedział mi o tym sam, później mały mi to samo przekazał, do tego list, ale teraz jestem pewna na 100 %. Moje uczucie, którego tak się bałam, a którego pod koniec nie mogłam już ukryć, było odwzajemnione.
Kolejne łzy.
Spojrzałam na swój plecak. W najmniejszej kieszonce był list. List, który czytałam wielokrotnie. Za każdym razem ze łzami. Poczułam potrzebę ponownego przeczytania go. Sięgnęłam po plecak.

Hej.
Skoro czytasz ten list, to znaczy, że nie żyję. Moje przeczucie mnie nie myliło. Polec w walce za swoich dawnych wrogów. Robię się coraz bardziej żałosny. 
Nie jestem najlepszy. trochę szkoda, bo mocno trenowałem, by osiągnąć ten status. Nie udało się. Porażka na całej linii.
Zastanawiasz się czemu napisałem ten list. Do Ciebie.
Odpowiedź prosta. 
Wiem, że mnie kochasz.
Tak naprawdę to wiem. Mały mi wielokrotnie wspominał o tym, że gdy tylko o mnie słyszysz, to od razu się inaczej zachowujesz. Domyślił się, że tu nie chodzi o złość, tylko o to drugie. Muszę Ci się przyznać, że na początku nie robiło to na mnie wrażenia. Jednak coraz bardziej się zastanawiając nad tym...
Dzieciństwo z tobą było bardzo udane. Może i nie byłem ulubieńcem twojego brata, jednak bardzo Cię lubiłem. Po pewnym czasie zamieniło to się w coś głębszego. Muszę przyznać, że to uczucie nadal we mnie było przez te wszystkie lata. Faktem jest, że mroczna moc próbowała ją stłumić, jednak udało jej się tylko ją schować głęboko w moje serce. To uczucie odżywało za każdym razem, gdy Cię widziałem. Pamiętam moment, jak byliśmy we Włoszech w czasie turnieju. Jak spojrzałem na Ciebie pierwszy raz po pozbyciu się mrocznej mocy, mimo że nie było tego widać, to... Urzekłaś mnie. Na prawdę. Byłem Tobą zachwycony. Nawet o tym nie wiedziałem. Jak mówiłem, jestem beznadziejny, szczególnie w tych sprawach. Porażka. Kolejna.
No więc, żeby nie owijać w bawełnę powiem prosto i zrozumiale.
Kocham Cię.
Ponieważ trochę Cię znam i mały mi o tobie dużo mówił to wiem, że będziesz miała problem z życiem dalszym beze mnie. Bez świadomości, że gdzieś sobie chodzę, żyję i w każdej chwili mogę się pojawić. Jak Twój brat.
Mam w związku z tym, do ciebie prośbę. Żyj tak, jakbym ja sam żył. Nie marnuj sobie życia przeze mnie. Nie jestem tego wart, a Ty na to nie zasługujesz. Wróć do normalności. 
I wiedz, że ja zawsze będę z Tobą, koło Ciebie. Nie zostawię Cię. Nie zawsze będziesz czuć moją obecność, jednak ja będę z Tobą. Będę Cię chronił na wszelkie możliwe sposoby.
Przyrzekam.
Kocham Cię.

Chowam list.
Więc to prawda.
Wstaję z krzesła.
On mnie naprawdę kochał.
Podnoszę plecak.
I naprawdę jest tutaj gdzieś koło mnie.
Kieruję się w stronę wyjścia.
Teraz go czuję.
Łzy już mi nie lecą.
Wiem, że będzie dobrze.
Wychodzę z jaskini.
Czas to zakończyć.
Wracam.

____________________________________________________________________________________
Tsa... Wiem, że to kompletnie wyrwane z kontekstu, ale tak mnie jakoś naszło, że musiałam od razu napisać. Tak mi to trwało w głowie. Mam nadzieję, że nie będziecie na mnie źli. Kolejny rozdział pojawi się niedługo. Na pewno.
Całusy!